Nieznana medycyna (Julia Schopick)

Gdy ludzie poważnie chorują, zwykle udają się do lekarza, zdrowieją, a potem życie toczy się dalej. Niestety, wcześniej czy później, proces ten nie przebiega już w ten sposób i to dotyczy każdego z nas. Według moich obserwacji gdy ludzie nie zdrowieją, gdy lekarz nie potrafi pomóc pacjentowi i nie następuje poprawa, większość ludzi doświadcza podobnych emocji. Ten łańcuch emocji jest często początkiem strachu i zaprzeczenia. Potem przychodzą inne: złość, poczucie winy, smutek, brak zaufania, frustracja, depresja oraz dowolna liczba innych odczuć. Taka jest ludzka natura. Zanim człowiek podda się na dobre, w pewnym momencie zdaje sobie sprawę, że wpadł w samonapędzającą się emocjonalną wirówkę, i wtedy wkracza instynkt walki. Nie ma w tym niczego szczególnie intelektualnego. To rodzaj zawziętego, zagorzałego i bezpardonowego zmagania napędzanego instynktem przetrwania. To bitwa, o której nie wiadomo, czy się ją wygra. Jestem przekonana, że - mimo niepewności towarzyszącej podejmowaniu tych zmagań - im szybciej człowiek pokona dystans między początkowym odczuciem strachu a ujawnieniem się pierwotnego instynktu walki, tym ma większe szansę na wygraną. Mamy tu do czynienia z krzywą uczenia się1. Może się ona rozciągać w czasię - począwszy od tygodni czy miesięcy, a skończywszy na latach. Uważam także, że im szybciej człowiek przebędzie obszar objęty tą krzywą oraz im jest ona bardziej stroma, tym szybciej przystąpi do walki i będzie mieć większe szansę na odzyskanie zdrowia. Im szybciej uświadomi sobie, że nawet najlepszy lekarz może się mylić, oraz im szybciej zda sobie sprawę z tajemniczych zależności między przepisanymi na receptę lekami a finansową gratyfikacją lekarzy za ich wypisywanie, tym szybciej zrozumie inne słabe punkty systemu ochrony zdrowia, tym prędzej zacznie ufać swojemu instynktowi i nalegać na uzyskanie twardych, uczciwych odpowiedzi. Im szybciej nauczymy się sami kierować swoim procesem leczenia, tym mamy większe szansę na wyzdrowienie. To było osiem lat temu, gdy zdiagnozowano u mnie ostry stan zaawansowania białaczki szpikowej. Pierwszy lekarz onkolog, z którym rozmawiałem, powiedział mi, że mam 50 procent szans na przeżycie dwóch najbliższych lat. Ten lekarz mi się nie podobał, ale nie tylko z powodu tego, co mówił, lecz także sposobu, w jaki mówił - jego wypowiedzi były jakby cięte ostrym narzędziem. Podawał mi informacje w skrócie, a jego decyzje były arbitralne. Ze względu na sposób wypowiedzi i zachowanie sprawiał wrażenie, jakby miał inne ważniejsze rzeczy do roboty niż wyjaśnienie mi, dlaczego i jak miałbym umrzeć ani też co zamierza w związku z tym zrobić. (Już później dowiedziałem się, że terapia, jaką proponował, na pewno by mnie zabiła). Ale mimo to miałem szczęście. Nawet będąc w ówczesnej sytuacji, czułem, że to wszystko jest mi już znane. Odbierałem nastawienie tego lekarza, bowiem moja osobista antena dobrze odbierała różne sygnały. Wtedy właśnie pokonywałem obszar objęty krzywą uczenia się. Dwa lata wcześniej, gdy u mojego syna Charliego wystąpiła padaczka, natknęliśmy się na podobnego rodzaju kamienny mur. Ale w końcu, po miesiącach o wiele za długiego przechodzenia przez tę krzywą, jego choroba została uleczona za pomocą diety ke-togennej. (Opis choroby Charliego w rozdziale 7.). Okazało się, że krzywa uczenia się, która stała się doświadczeniem mojej rodziny, gdy zachorował mój synek, uratowała życie zarówno jego, jak i moje. Dzięki wcześniejszemu doświadczeniu pokonaliśmy ją po raz drugi o wiele szybciej - w ciągu kilku dni, a także z o wiele mniejszymi szkodami, jakie zwykle takim okolicznościom towarzyszą. Ja po prostu od razu wiedziałem, że powinienem zaufać swojemu instynktowi, czyli — mówiąc metaforycznie — nałożyć rękawice bokserskie, wejść na ring i walczyć. Zrezygnowałem z tego lekarza i znalazłem innego, który miał ochotę być partnerem w procesie podejmowania decyzji. Nowy lekarz objaśnił mi stan mojego zdrowia i przedstawił możliwości leczenia. Uważnie słuchał i konsultował się ze swoimi kolegami lekarzami, a także odpowiadał na moje pytania. Poza tym dał mi do czytania materiały na temat mojej choroby. I w ten sposób wybraliśmy odpowiednią metodę leczenia... no i jestem tu. Uważam, że jednym z celów, jakie osiągnęła autorka w tej sumiennie napisanej, pełnej ważnych informacji i inspirującej książce, jest zawężenie krzywej uczenia się. Dzięki skrupulatnemu prowadzeniu kroniki wydarzeń opisujących stosowanie naltreksonu w niskiej dawce, kwasu alfa-liponowego, diety ketogennej i preparatu srebra Julia Schopick nie tylko mówi Czytelnikom o tym, że istnieją udowodnione sposoby leczenia, o których lekarze zapewne im nie powiedzą, lecz także - co jest równie ważne - uświadamia im, że mogą zacząć sprawować kontrolę nad kontaktami z przedstawicielami świata medycyny. Na początku książki autorka pisze o tym, co wspólnego mają osoby, które podzieliły się swoimi opowieściami opublikowanymi w tej książce. Ja pragnę dodać jeszcze jedną rzecz. My wszyscy życzylibyśmy sobie zawężenia krzywej uczenia się. Wszyscy pragnęlibyśmy mieć odwagę, by realizować wcześniej koncepcję określaną angielskim terminempatient empowerment2. Fakt, że jednak tego nie zrobiliśmy, zostanie w naszym życiu na zawsze blizną bitewną. Zatem, Drodzy Czytelnicy, pozostajemy w nadziei, że weźmiecie sobie do serca przekaz zawarty w tej książce. Życzymy wszystkim życia dłuższego i zdrowszego, a także byście bardziej polegali na sobie. Mamy też nadzieję, że Tim Fisher, mąż Julii, uśmiecha się w zaświatach, obserwując dzielne poczynania swojej żony usiłującej nadać jego życiu jeszcze większe znaczenie. Jim Ambrahams - ze wstępu