Dzieci Szczęścia (Hermann Scherer)

DZIECI SZCZĘŚCIA - TWÓRCZE, ODWAŻNE, ROZTROPNE "Dlaczego ta książka jest najlepszym przewodnikiem życiowym, jaki miałem w rękach od czasów lektury "Drogą mniej uczęszczaną" dr. M. Scotta Pecka blisko 30 lat temu? Dlatego, że nie jest "poradnikiem motywacyjnym" w stylu przebrzmiałego już amerykańskiego pozytywnego myślenia ani "magicznym sekretem" w stylu new age. "Dzieci szczęścia" to prezentacja realnego i skutecznego nastawienia - podejścia do życia, osobistego szczęścia i pieniędzy, które wprawdzie "szczęścia nie dają" - ale są nam czasem bardzo potrzebne. Książka została napisana przez praktyka, Europejczyka, który dodaje nam odwagi, dzieląc się swoim osobistym doświadczeniem, odkrywając nawet chwilami zasłonę intymności. Dzięki temu "Dzieci szczęścia" są książką osobistą i obiektywną zarazem. Główna teza tej książki głosi, że szczęście powstaje w naszych sercach i umysłach, że jest kwestią twórczego nastawienia, dostrzegania możliwości i odwagi podążania za tymi odkryciami; oderwania się od tego, do czego lgniemy, chociaż nam to nie służy... Moje doświadczenia życiowe, wzloty i upadki biznesowe, poszukiwania w sferze medytacji i tysiące godzin praktyki w pomaganiu innym przemawiają ZA tą wspaniałą książką! Dziękuję Autorowi za mobilizację do tego, abym dalej odważnie kroczył swoją drogą, która jest chwilami poruszająco bliska Jego doświadczeniu. Polecam wszystkim swoim Czytelnikom, Studentom i słuchaczom wykładów tę doskonałą lekturę. Gwarantuję rezultaty!" Jacek Santorski psycholog biznesu „Jest to jedna z tych książek, które pomagają zrozumieć, że szczęście nie jest odległym celem, który kiedyś będzie mogło osiągnąć niewielu wybranych, ale faktem, który może odkryć każdy z nas w chwilach swojej pełnej obecności.” Willigis Jäger benedyktyn i mistrz zen „To najbardziej szalona książka, napisana przez najbardziej „zakręconego” autora – oczywiście w pozytywnym znaczeniu tego słowa. Jeżeli poddamy się żywiołowej narracji, być może doświadczymy chaosu współczesnego świata, ale możliwe także, że dostrzeżemy sens naszego życia i szanse, które w nim na nas czekają.” Sthaman Marek Prejzner nauczyciel zen Fragment książki: Beztroska stanu alfa Jeśli chcemy myśleć jak wizjonerzy, nie może nam w tym przeszkadzać „brutalna rzeczywistość” czy cokolwiek, co podobnie nazwiemy. O wiele bardziej potrzebna jest nam silna dawka zwątpienia w rzeczywistość albo ignorowania jej. Aby rozpoznać drogi wiodące do celu, które biegną poza codzienną, nieco ogłupiającą rzeczywistością – czyli właśnie dostrzec szanse – musimy połączyć odbierane przez nas sygnały na temat rzeczywistości z produktami naszej nieograniczonej wyobraźni. Dlatego burzę mózgów, w której ktoś trzeźwo proponuje: „No a teraz popatrzmy na to realnie!”, możecie sobie natychmiast podarować. Istnieje przecież pewien szczególny stan, w którym rzeczywistość naprawdę nie odgrywa żadnej roli. To stan, w którym się znajduję, kiedy jestem zakochany. Zakochany – ale także w sobie, w ludziach, z którymi dzielę życie, w otoczeniu, w świecie… Występuje – przynajmniej u mnie – bardzo rzadko i mogę go opisać tylko jako chwile jedności z sobą samym i wszystkim, co mnie otacza; momenty, w których czuję owo osobliwe uskrzydlenie, kiedy wręcz wchłaniam z każdym oddechem, raz po raz, energię życia. W takim właśnie stanie odczuwacie głęboką wdzięczność po prostu za to, że żyjecie; to wtedy macie aż na całym ciele gęsią skórkę, choć przecież nie jest Wam zimno.